Alone (2007)

Alone 2007 yılı mahsulü Banjong Pisanthanakun ve Parkpoom Wongpoom tarafından yönetilmiş olan Tayland yapımı bir film.

Taylandlı ikili Banjong ve Parkpoom 2004 yılında çektikleri Shutter isimli başarılı film ile bir anda bütün dikkatleri üzerlerine çektiler. Maalesef Hollywood da boş durmadı ve 2008 yılında berbat bir yeniden çevrime (remake) imza attı. Taylandlı ikili Shutter’ın başarısından sonra 2007 yılında Alone isimli proje için tekrar biraraya geldiler. Herkesin kafasındaki soru aynıydı: acaba Shutter bir seferlik bir başarı mıydı? Alone bunun cevabını gayet net bir şekilde veriyor.

Wee ve Pim Kore’de çalışmakta olan Taylandlı iki sevgilidir. Pim’in annesinin rahatsızlanarak hastaneye kaldırılması sonucu iki sevgili Tayland’a geri dönerler. Annesinin durumu ağırdır. Bir süre Tayland’da kalmaya karar verirler. Pim ve ikiz kızkardeşi Ploy dünyaya yapışık ikiz olarak gelmişlerdir. 15 yaşında yapılan bir operasyon sonucu ikizler ayrılmış, daha sonrasında Ploy ölmüştür. Tayland’a geri döndüklerinde Pim rüyasında devamlı Ploy’u görmeye başlar. Ploy intikam peşindedir. Geçmişte olanların hesabının sorulma vakti gelmiştir.

Korku sinemasının çok sık el attığı konulardan biri olan yapışık ikizler konusunu tercih etmiş Taylandlı ikili. Mesela yapışık ikizler dendiğinden benim aklıma direkt Sisters (1973, yönetmen Brian De Palma) filmi gelir. Alone sonunda önceden tahmin edilebilir bir twist barındırmasına rağmen sırtını tamamen bu twiste dayamıyor. Daha önce Shutter filminde olduğu gibi bu film de ürkütücü birçok sahne barındırıyor. (gerçi itiraf etmeliyim Shutter beni çok daha fazla hoplatmıştı.) Müziğin aniden kesilmesi, sessizlik, hafif bir rahatlama anı, arkasından gelen ani bir kesme ve korkunç ses efekti taktiği ile hoplatan zıplatan sahneler Alone’da bolca kullanılmış.

Pim, sıkıntısını çektiği rüyalar ve Ploy’un hayaletini gördüğünü iddia etmesi gibi olaylar ile filmde doğaüstü güçleri temsil ederken, daha şüpheci olan sevgilisi Wee ve başvurdukları psikiyatrist bilimsel tarafı temsil ediyor. Her iki tarafı da dengeli bir şekilde sunan film sonlara doğru ibreyi bir tarafa doğru ağırlaştırıyor. (E korku filmi izlediğimize göre bu ibre tabii ki doğaüstü güçler kısmı olacak diyebilirsiniz, ben bir şey demiyorum.)

Tayland korku sinemasının geneline bakıldığında ana tema olarak sıkça intikam ve kara büyü konularının kullanıldığını görürüz. Çektikleri iki filme baktığımızda (hatta Öteki Sinema için yazdığım Phobia‘daki kısaları da buraya dahil edebiliriz) Banjong ve Parkpoom’un bu genellemenin dışına çıktıklarını söyleyemeyiz. Peki nedir onları (filmlerini) bu kadar başarılı kılan? Benim naçizane tahminim bütün krediyi yönetmenlere vermekten yana. Özellikle Tayland Korku Sinemasında pek sık rastlayamadığımız iyi oyunculuklar ve inandırıcılık filmlerinin omurgasını oluşturuyor.

Alone’a dönersek Pim ve Ploy rollerini başarı ile canlandıran Marsha Wattanapanich için de bir iki kelam etmek durumundayım. Film 1970 doğumlu aktristin ilk sinema deneyimi. Ama film için çok şey ifade ediyor. Hatta gönül rahatlığı ile filmin başarılı olmasındaki en etkin faktörlerden biri diyebilirim.

Alone filminin korku (yoksa dehşet mi desem) sahnelerini kafamda iki bölüme ayırıyorum. Bir bölümde tehlike kaynağı olarak hayaletler, rüyalar gibi daha bilinmez güçler yer alıyor. Diğer bölümde ise tehlikenin kaynağı insan. Ben filmin bu insan kaynaklı tehlike olduğu anları daha çok sevdim. Özellikle başroldeki Marsha Wattanapanich bu kısımlarda kelimenin tam anlamı ile döktürüyor. (Bu noktada şöyle bir hayalim var; Can’ın geçenlerde yazdığı yazısında bolca bahsedilen Yeni Fransız Şiddet Sineması tadında bir film bekliyorum Taylandlı ikiliden. İsteyenin bir yüzü kara…)

Alone filminin Öteki Sinemaseverler tarafından önemsenmesi gerektiğini düşünüyorum. Hatta “Tayland Korku Sineması içinde Shutter ile birlikte parlayan birer mücevherdir” gibisinden iddialı laflarımı da sakınmıyorum.

Öteki Sinema için yazan Murat Kızılca