Ulusal Yarışmadaki Altın Portakal Filmleri

Memleketin en mühim film festivali hadisesi olan “Altın Portakal” 9 Ekim Cumartesi’den bu yana devam ediyor. Türk sinemasının çoğu vizyona girmemiş yeni üretimleri festivalde yarışarak ödül kapmaya çalışıyor. Altın Portakal filmleri hakkındaki bu satırların yazarı da halen festivali basın davetlisi olarak izlemekte…

Altın Portakal’da Öteki okurlarını ilgilendiren çok fazla film olmamakla birlikte “aslolan sinemadır” deyip, ulusal yarışma klasmanında gösterilen filmlerle ilgili usumda yer edenleri, sıcağı sıcağına okurlarımızla paylaşmak isterim.

Görünen o ki Türk sineması, diğer tüm ülke sinemalarından önce 35 MM’yi terketmeye kararlı… İzlediğimiz filmlerin çoğu dijital kameralarla çekilmiş işler oldu. Özellikle “Gişe Memuru” ve “Çakal”da farkettiğimiz 35MM duygusunu simüle etme çabası işe yarıyor ama başta “Press / Basın” olmak üzere çoğu filmin umurunda bile değil bu… Açıkçası ben de bu soğuk dijital renklere çok alışabilmiş değilim. Beni en rahatsız edense Sinan Çetin’in filmi “Kağıt”ın color correction / renk düzeltme çalışması oldu.

Filmlerden bahsetme hadisesinde ise her filmi, festival gediklimiz Can Evrenol’un yaptığı gibi birkaç satıra sığacak şekilde yazmak en iyisi… Zaten daha fazlasını hak eden film sayısı epey az. Türk sinemasının en kabız vizyonuna “merhaba” diyecekmişiz gibi bir his var içimde…

9 Ekim Cumartesi

Kağıt: Sinan Çetin’in ultra, mega liberal fışkırtmaları olmasa “Kağıt” iyi bir film bile olabilirdi aslında… Özellikle gelişme bölümünde keyifle izlenen film abartılı bir siyasete ve akıllara zarar bir color correction uygulamasına kurban edilmiş. Öner Erkan ise oyunuyla “En iyi Erkek”in en güçlü adayı olacakmış gibi görünüyor. Farklı bir film “Kağıt” ve Sinan Çetin’in “Çiçek Abbas”ı saymazsak en düzgün işlerinden biri… Yıllar sonra Ahmet Mekin’i izlemek çok keyif verdi.

10 Ekim Pazar

Press / Basın: Güneydoğu’da çıkan Özgür Gündem gazetesinin ve gazeteyi çıkaranların başlarına gelenler kesit kesit aktarılıyor. Epey cesur bir duruşu olan film kimi seyirci tarafından “bölücü örgüt” propagandası yaptığı sebebiyle reddedilecektir, keza filmin söyleşisi sırasında şiddetli tartışmalar da yaşandı. Benim dikkatimi çekense bu kadar sol bir söylemi olan filmde, muhafazakar ve sağcı sinemanın, daha açık yazayım Samanyolu TV tayfasından bir isim görmek oldu. Kimin davasını kimin savunduğunun karıştığı şu günlerde normaldir deyip geçelim. “Press / Basın”, fikir olarak güçlü ama sinema adına çok yetersiz bir film. Çok çiğ görüntüler ve filme sonradan yerleştirilmiş dijital Panzerler, BTR’ler çok komik duruyor. Ödüller için zayıf bir aday…

Sinyora Enrica ile İtalyan Olmak: İtalya’ya dil öğrenmek için giden ezik ama bir yandan da bitirim karakter Ekin’in, yaşı geçkin pansiyoner bayan Enrica ile münasebeti ve tüm yaşamlarına yayılan dostluğun ve belki de aşkın öyküsü… Duygusal ve sıcak bir film ama içerdiği yoğun duygusallığı taşıyabilecek bir hikayesi de yok. Filmden yayılan buram buram “Ferzan Özpetek sineması” kokusu ise herkesin dikkatini çekti. Hoş bir seyirlik ama daha fazlası değil…

Atlıkarınca: Türk halkının devamlı üstüne toprak atılan Ensest sorununa dikkat çekici bir yaklaşım. Ama karikatürize edilen ensest karakter, eleştirel olmaktan uzak… Hani neredeysae onu anlamamız bile bekleniyor olabilir. Çok düz bir hikaye anlatımı var. Kesitler, kesitler ve kesitler… Dramatik kurgunun minimalleştirilmesine eyvallah ama bu kadarı da sinemayı seyredilen bir olmaktan çıkarıyor.

11 Ekim Pazartesi

Çoğunluk: Şimdiye kadar seyrettiklerimizin içinde en gerçek karakterler bu filmde…. Yine düz bir hikaye anlatımı, yine pan yapmaktan bile çekinen bir kamera… Sanki aynı yönetmenin farklı filmlerini izler gibiyim. “Çoğunluk” aslında iyi bir film ama üst üste gelen minimal sıkıntılar ve hesaplaşmalar bünyeyi zehirlemeye başladı.

Gişe Memuru: Yine aynı şey… Minimal olursam sanatsal olurum diye sürekli bir zorlama hali… Bu sefer en azından ses ve görüntü işçiliği sinemaya daha yakın. Seyrettiğim ama ismini hatırlamadığım bir Meksika filmine feci halde benzemekte sanki… Meteor’un gelmesi falan.

12 Ekim Salı

Çakal: Kimilerince “Kurtlar Vadisi” filmi gibi görünse de Kore sinemasına, özellikle de “A Bitter Sweet Life / Acı Tatlı Bir Hayat”a yakın lezzette bir Türk sineması örneği… “Sinyora Enrica… “da oynayan İsmail Hacıoğlu burada kariyerinin en güçlü oyununu veriyor. Alır mı bilemem ama “en iyi erkek” ödülünü zorlar.

Karbeyaz: Sabahattin Ali’nin kısa öyküsünden uyarlanan bir ilk film… 80 dakikayı doldurmak adına yaptığı imgesel çabalar yüzünden oldukça sıkıcı bir deneyim haline gelen “Karbeyaz”ın aslında sinemasal gereklilikler adına çok yeterli bir film olduğunu düşünüyorum. Ama bu öyküden bir sinema filmi çıkmayacağı da muhakkak…

13 Ekim Çarşamba

Saç: Tayfun Pirselimoğlu sinemasından hiç hazzetmeyen bünyeye sahibim. Pusu’dan ağzı yanmış biri olarak “Saç”a girerken stratejik bir karar verip sıranın en kenarında oturmaya karar verdim ve afakanlar basan bir 40 dakikanın sonunda fırlayıp salonu terkettim. Seyirciyi bu kadar umursamayan bir yönetmeni ben de umursamak zorunda değilim elbette… Minimalist işkenceden hoşlanan bir kaç sinemasever dışında kimsenin hoşuna gidecek bir film değil “Saç” ve salonun yarısı filmi bitirmeden çıktı. Yine de üzücü olan filmin bobinlerinin karışması sonucu son 40 dakikanın güme gitmesi oldu. Çekilen eziyetin kimsenin işine yaramadığı bir deneyim ve yarın katlanabilen varsa yeniden gösterilecek!

Zefir: Psikopata bağlamış bir Heidi ve Peter öyküsü olarak nitelendirilebilecek Zefir, içinde bir sürü umut barındırmasına rağmen tuhaf bir finale doğru ilerleyen bir film… Minimalist bir slasher! Olur mu demeyin, oluyor.

Gölgeler ve Suretler: Derviş Zaim sinemasını severdim şimdi daha da çok sevdim! Nihayet festivalin bütün zehirini, sıkıntısını, kirini, pasını atacak bir film izledik. Derviş Zaim’in Kıbrıs olaylarını aynı köyde yaşayan Türk ve Rum’lar üzerinden anlattığı filmi kesinlikle festivalin en iyisi…

İzlediklerim ve bana hissettirdikleri bunlar…  Sinema ile kalın sevgili “Öteki” dostları.