Bir Korku Ustası: Freddie Francis
Freddie Francis, 1962-1975 yılları arasında bazıları kendi türünde referans kabul edilen 20’yi aşkın uzun metraj film çekti.
alt kültür sinema yayını
Annie Hall’a Bakmak: Woody Allen, Ernest Becker ve Sinemasal Trükler
Annie Hall, Woody Allen’ın doğrudan kameraya konuştuğu bir sahne ile başlar.
Amerikan Bilimkurgu Sineması’nda Kırılma Noktası: Forbidden Planet (1956)
1956 yılında çekilen Forbidden Planet; kendinden sonraki birçok önemli bilimkurguyu derinden etkilemiştir.
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Peter Wollen
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinde, şimdi de en çok referans verilen sinema teorisi kitaplarından biri olan Peter Wollen’dan “Sinemada Göstergeler ve Anlam”...
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Pascal Bonitzer
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinin üçüncü durağında, dilimize çevrilmiş en önemli sinema çalışmalarından ikisine (hatta üçüne) odaklanacağız.
Fantastik Sinemada Görüntü ve Sesin Kışkırtıcılığı Üzerine Denemeler
Şarap gibi yıllandıkça güzelleşen “The Black Cat”i (1934) ve “Halloween”i (1978); yolu fantastik sinemaya düşen herkese gönül ferahlığıyla önerebilirim.
Invasion of the Body Snatchers (1956)
“Invasion of the Body Snatchers”da; işgalci yaşam formunun amacı herkesin birbirinin aynı olduğu bir dünyadır!
Amerikan Sinemasında Tehdit Olgusunun Revizyonu
Amerikan Sineması, sonu gelmez devam filmleriyle çok sevilen fantastik filmlerden bile seyirciyi soğutmakta gecikmedi.
Woman in the Dunes (1964)
Woman in the Dunes kaçırılmaması gereken hipnotik bir deneyim.
The Wolf Man (1941)
Kabul etmek gerekir ki; The Wolf Man (1941), ele aldığı olayı yorumlama biçimiyle dönemine göre biraz tuhaf bir film.
Island of Lost Souls (1932)
Charles Laughton’ın dikkat çekici performansı, incelikli set, sahne ve kostüm tasarımına ve unutulmaz makyajlarına rağmen “Island of Lost Souls”un asıl gücü hikayesinde gizlidir.
The Brain That Wouldn’t Die (1962)
The Brain That Wouldn’t Die, düşük bütçeli, pek de meşhur olmayan üç-beş kişinin oynadığı, iki-üç mekanda geçen bir Amerikan B-filmi.
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Yalnızlık Sineması
Sinema kitapları için hazırladığım “Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinin ikinci durağı Robert Phillip Kolker’in; Amerikan Sineması’nın 6 büyük ismini incelediği “Yalnızlık Sineması” olacak.
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Büyülü Fener
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinde ilk durağımız İsveç’li ünlü tiyatro ve sinema adamı Ingmar Bergman’ın yaşam öyküsünü anlattığı Büyülü Fener.
Hayaller, Umutlar, Ölüm ve Behçet Nacar
Behçet Nacar’ı birkaç defa Taksim’de görmüş ve bir seferinde ona “İyi günler Behçet abim” diye yaklaşıp, kısacık bir sohbet fırsatı yakalamıştım...
Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı (3)
Ertan Tunç, Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı yazı dizisinin üçüncü bölümünde senaryo sorununa parmak basıyor.
Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı (2)
Ertan Tunç, Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı yazı dizisinin 2. bölümünde festivaller, jüriler ve ödüller hakkında fikirlerini paylaşıyor.
Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı (1)
Ertan Tunç, Türk Sinemasının Eleştirisine Katkı yazı dizisinin ilk bölümünde finansman sorununa parmak basıyor.
The House with the Laughing Windows (1976)
*** Bu yazı, baştan sona ‘sürprizbozan’ içermektedir. *** Bir Afrika atasözünde denir ki, “aslanlar kendi tarihçilerine kavuşana kadar kitaplar avcıyı övmeye devam edecektir”. İtalyan sineması, hem iyi bütçelerle film çeken meşhur yönetmenleri hem de düşük bütçeyle B-sınıfı filmler çeken yönetmenleri düşünüldüğünde son
Angelopoulos’un Ardından, Ulis’in Bakışı…
“Kendim ve dostlarım için ve zamanın akışını yumuşatmak için yazıyorum.” Jorge Luis Borges İstanbul’a geldiğim ilk yıl cnbc’de Angelopoulus’un Ulis’in Bakışı’nı izlemeye çalışmış, itiraf ediyorum yarıda bırakmıştım. Günde ortalama 3-4 bazen 5-6 film seyrettiğim yıllardı. Videomu 29 ekim’de Söke’ye gittiğimde İstanbul’a