Rosso sangue / Horrible / Absurd (1981)

1981 yılı mahsulü Rosso sangue, Joe D’Amato tarafından yönetilmiş olan İtalya yapımı bir film. Antropophagus 2, Horrible, Monster Hunter ya da Absurd filmin çeşitli isimlerinden birkaçı. Senaryo, filmin başrolünde yer alan, İtalyan korku sinemasının kült figürlerden George Eastman tarafından kaleme alınmış.

Öteki Sinema için yazan Murat Kızılca

Film anlamsız bir kovalamaca sahnesi ile açılır. Sonradan Yunan olduğunu öğrendiğimiz bir rahip, ufak bir Amerikan kasabasının kırsalında hemşehrisi Mikos Stenopolis’i (George Eastman) kovalamaktadır. Buraya nerden, nasıl geldikleri belirsizdir. Mikos duvarlarla çevrili bir evin yüksek parmaklıklı kapısından geçerek kurtulmaya çalışırken parmaklıkların sivri uçlarının kurbanı olur ve karnından bağırsakları dışarı fırlayacak denli yaralanır. Ağır yaralı olarak hastaneye kaldırılır. Uzun ve yorucu bir ameliyat sonrası, sadece saatler içinde inanılmaz bir hızla iyileşir. Hastaneden kaçan Mikos, önüne geleni öldürerek kasabada terör estirmeye başlar. Kasabanın polisi ile işbirliği yapan rahip, amaçsız katili çok geç olmadan yakalamak niyetindedir.

Rosso sangue, yönetmen D’Amato’nun en sevdiğim işlerinden biri olan Antropophagus’un (1980) devamıymış gibi lanse edilen ama aslında ilk filmle ana kötü karakter dışında çok fazla fiziksel bağı bulunmayan, kendi ayakları üzerinde durabilen bir film. Ancak John Carpenter şahikası Halloween’in (1978) çok kaba bir kopyası gibi durduğunu da söylemek lazım. Aynı Halloween’de olduğu gibi “hastaneden kaçan ultra güçlü, acımasız bir katil, küçük bir Amerikan kasabasında birbirinden vahşi cinayetler işlemeye başlar, peşindeki rahip, kasabadaki polis ile işbirliği yaparak katili yakalamaya çalışır” şeklinde özetlenebilecek bir konuya sahip. Halloween, kabul edersiniz ki, bu basit konuyla özetlenip geçilecek bir film değil. Gerek korku sineması tarihinin en “kötü ünlü” karakterlerinden birinin doğuşunu imlemesi, gerek sonrasında defalarca taklit edilmiş etkileyici sahneleri ile korku sineması tarihindeki tartışılmaz yerini çoktan almıştır. Ama Rosso sangue maalesef sadece bu basit konuyla özetlenip geçilebilir. Özellikle seksenler göz önüne alındığında zayıf bir film olarak duruyor. İstismar ustası D’Amato, Rosso sangue özelinde, çok da abartmamış ve en azından slasher sınırları içerisinde kalarak istismarın topuzunu kaçırmamış, ki bu artı bir puan.

Ama hakkını çok da yemeyelim. Üzerinde çok uğraşılmadığı aşikar senaryosunu bir kenara bırakırsak, cinayet sahneleri için vasatın üzerinde denebilir, müzikler hiç fena değil, oyunculuklar bir D’Amato filminden beklendiği ölçüde kötü, yani kısaca sevenin çok sevdiği malum İtalyan filmlerinden biri. Finale yakın “fırın sahnesi” ise filmin en başarılı olduğu kısım. Hunharca işlediği kanlı cinayetlerden sonra Mikos, evde yakaladığı kurbanının kafasını fırının içine sokar, fırının içinde geçen sahne o kadar uzun sürer ki izleyici sahnenin bitmesi için adeta yalvarmaya başlar.

Sonsöz: Seksenlerin o pek sevilesi iyi-kötü slasher örneklerinden biri olan Rosso sangue, zamanında meşhur Video Nasties listesine de girmiş ve yasaklanmıştı. Denk gelirseniz mutlaka izleyin derim. İzlemeye başlayıp, olur ya sıkılırsanız, sözümü dinleyin ve sonuna kadar izleyin. O paha biçilmez ironik finali görmezseniz yazık olur.