Top 15: Yeni Bin Yılın En Ürkütücü Canavarları!

Milenyuma adım atmamızla birlikte, korku – gerilim trendleri de baş döndürücü bir hızla şekil değiştirdi. Her ne kadar, korku – gerilim – fantezi üçgeninde nitelik açısından zengin yapımlarla çok ender karşılaştığımız gerçeğini değiştirmese de; yeni yüz yılın daha ilk dönemlerinde teen slasher furyasının suyunun çıkarılması ve romantik birer figür haline getirilen vampir ve kurt adamlara maruz kalarak yaşadığımız sarsıntının etkisinden yavaş yavaş sıyrılmaya başladık… 

Neyse ki içinde bulunduğumuz bu yeni dönemde tamamen “canavarsız kalmadığımıza” duacıyız. Her ne kadar “canavar filmi” kavramının unutulmaya yüz tuttuğuna kendimizi inandırmaya başlasak da, milenyumun ilk on beş yılını ardımızda bıraktığımız halde kaiju furyasında bile gözle görülür bir hareketlenmenin başladığını görüyoruz. CGI hadisesinin kendini tekrar ederek posasının çıktığı böyle bir dönemde, Guillermo Del Toro gibisinden türü ciddiye alan isimler sayesinde, yeniden ince işlenmiş, her biri sanat eseri kıvamında canavarlar da görmeye başladık perdede.

THE HOST (The Host)

Canavar filmlerine olan özlemimizi bu yüzyılın başında en dişe dokunur biçimde Güney Kore’nin alkış manyağı edilesi yeteneği Joon Ho-Bong gidermişti. Tamam kabul edelim, alegorik mesajlarını yer yer yordamsız ve kör göze parmak bulduk. Fakat bu detay, milenyumun ilk ciddi canavar filminin Bong’un elinden çıktığı gerçeğini değiştirmeye yetebilir miydi sevgili okuyucu?

Bong’un, Amerikan mahsulü ve Amerika’nın doğrudan kendisini sembolize eden yapış yapış canavarı, yine Amerikanın bağrından kopup gelen canavar kardeşlerine de perdedeki imajlarını yeniden hatırlatması -ve hatta tazelemesi açısından, hakkında yapılan abartıların önemli bir kısmına layık oluyordu.

GHOULS (The Descent)

Aslında macera peşindeki ablalarımız da dahil olmak üzere, The Descent filmindeki yaratıklar hiç kimse tarafından resmi olarak Ghoul olarak adlandırılmamış olsalar da bizler zaman içerisinde kendilerine bu şekilde hitap etmeyi uygun bulduk.

Korku – gerilim sinemasının hızla kan kaybettiği bir dönemde imdadımıza yetişen The Descent; izleyenlerin klostrofobisini coşturan bir hayatta kalma mücadelesiyken, filmin ortalarına doğru yapılan keskin manevrayla birlikte öyküye, bu son derece sevimsiz yer altı yaratıklarını da dahil ederek talihsiz seyircisine çifte şok yaşatıyordu. Gollum’un on yedi göbek uzaktan akrabaları olan bu gürültülü umacıların, zaten başarılı bir biçimde taşları döşenmiş bu filmin karizmasına kattıklarını inkâr edebilmek ne mümkün?  İnsanüstü hızları, ürkütücü görünümleri ve kulak zarımıza tecavüz eden çığlıklarıyla, listenin en fiyakalı canavarları arasında yer alıyorlar kendileri. 

HUNGER (Pan’in Labirenti)

Guillermo Del Toro’nun canavar tasarlama ve bu canavarların münferit yerlerine göz ekleme hastalığının en kronik biçimde ifşa olduğu film hiç kuşkusuz ki Pan’in Labirenti’ydi… Angel ve Hunger tasarımlarıyla göz zevkimize hitap eden yaratık dizaynlarıyla takdir toplayan Del Toro’nun dehasını ve Lovecraft etkilenimini Hellboy ve Blade II’de es geçmiş olanlar için Pan’in Labirenti ıskalanamayacak kadar büyük bir zokaydı!

Hunger, bütün Del Toro yaratımları içerisinde kolektif hafızamızı açık ara en fazla meşgul eden canavar tasarımıydı. Yönetmenin gedikli oyuncusu Doug Jones’un beden dilini kullanışından, hamuruna katılan grotesk tatlara kadar her açıdan “canavar gibi canavardı!”. Kaçımız gece tuvaletin yolunu tutarken böylesine ürkütücü bir ucubikle karşılaşmak ister ki?

CANAVAR (Cloverfield)

Yeni yüzyılın ilk sinemasal sansasyonuna ev sahipliği yapan Cloverfield, hem found footage müessesesinin gireceği bol efektli farklı kulvarı hemde, viral reklam dinamiklerinin alacağı yeni çehreyi işaret ediyordu. Gel gelelim dört dörtlük bu reklam kampanyası, izleyiciye yüzünü göstermeme konusunda oldukça inatçı fakat dönemin en çok merak edilen canavarını yaratmış oldu.

Neredeyse filmin finaline kadar adam akıllı göremediğimiz ama Godzilla başta olmak üzere envai çeşit “Kaiju fıstığının” gayri meşru evliliğinin ürünü olarak kabul edebileceğimiz isimsiz canavarımızı en net(!) biçimde, helikoptere kafa atmak için zıpladığı sahnede görme şerefine erişmiştik. Cloverfield, tıpkı 80’lerin düşük bütçeli korku filmlerinde olduğu gibi yaratığı göstermeden ürkütmeyi başaran dinamik bir canavar filmi örneğiydi.

NORVEÇ TROLLERİ (Trolljegeren)

Andre Ovredal, yalnızca dini metinler arasında kendine has bir umarsızlıkla gezinen, hınzır mı hınzır bir found footage örneğine imza atmakla kalmadı; aynı zamanda FRP kartlarından aşina olduğumuz bir troll imajını olduğu gibi perdeye taşıma cesareti gösterdi!

Sonuç? Hiç kuşkusuz bu zamana kadar perdede görüp görebileceğimiz hem en ürkütücü hem de en sevimli trolleri görme şerefine nail olduk! Hans gibisinden deneyimli, ayı boğan bir troll avcısının bile altını şorul şorul ıslatmasına sebep olan bu devasa troller, özellikle ormanda ağaçları ezip geçtikleri sahnelerde beylik Nordik efsanelerin en tırsınç kısımlarından, sinema perdesine sıçramış izlenimi yaratıyorlardı.

NAZI ZOMBI (Deadsnow 2: Red vs. Dead)

Tamam Nazi Zombi bu zamana kadar perdede gördüğümüz tek dişli zombi villain değil… En basitinden Romero’nun Land of the Dead filminde karşımıza diktiği Big Daddy, “karizatik zombi lider” kontenjanının ilerleyen yıllarda pek de boş kalmayacağının habercisi olmuştu. Lakin Nazi Zombi’nin kendine has hınzırlığı, umarsızlığı, soğukkanlılığı ve tabi iş bitiriciliği; en yakın rakibiyle arasını bir kaç fersah açıyordu hani!

Filmin finaline doğru, çürümeye yüz tutmuş, Kızıl Ordu mensubu toraman bir zombi irisinden yediği efsane dayağa ragmen, karizmasını kısa sürede toparlamayı başaran dostumuz, ciddi imaja sahip bir zombinin de ne kadar büyük bir mavra potansiyeli taşıdığının en “canlı” kanıtıydı!

DREN (Splice)

Eğer sevimlilik ile ürkütücülüğü tek potada eriten bir canavar arıyorsanız (ki neden böyle bir şey yapasınız) Splice filminin baş mağduru ve canisi Dren bu konuda neredeyse rakipsiz sayılabilir.

Muhtemelen Delphine Chaneac gibi bir güzeli, perdede görüp görebileceğiniz en ürkütücü haliyle karşı karşıyasınız. Daha bebeklik döneminde kendisine bakanın içerisine evlat sevgisi kabilinden duygular aşılamasına ragmen, ileride başınıza ne gibi belalar açacağının da sinyallerini veren Dren, olabilecek en alternatif Gizmo varyasyonu olarak da düşünülebilir.

PYRAMID HEAD (Silent Hill)

Aslında filmden önce oyunseverlerin korkulu rüyasıydi Pyramid Head… Kaçımız sirenler çaldığı zaman Pyramid Head’in gazabından kaçabilmek için delik aramadık ki?

Kendisi ilk olarak Silent Hill 2’de karşımıza çıkmış ve video oyun arenasında “canavar” kavramına yepyeni bir bakış açısı getirmiştir. Oyun tarihinin en ihtişamlı canavarı olan paslı teneke kafalı dostumuz, aynı karizmayı sinema perdesine taşımakta da zorlanmamıştır. Gerçekte oyundaki karakterlerimizden biri olam James’in hayal ürünü olsa da ilerleyen yıllarda Silent Hill aleminin “sattıran fallik abidesi” olarak seriyle alakalı hemen hemen her ürünün tam ortasına dikilmiştir.

NEMESIS (Resident Evil: Apocalypse)

Yine video oyun camiasından sinemaya yapılmış transferlerden biriyle karşı karşıyayız. Fakat ne yazık ki Nemesis’in, meslektaşı Pyramid Head kadar şanslı olduğunu söyleyemeyiz. Paul W.S. Anderson’ın “daha ne kadar batırabilir?” sorusunun tanım aralığını durmaksızın genişleterek beyazperdede hiç ettiği Resident Evil serisinin ikinci halkasında totosundan uydurup filme yerleştirdiği Alice karakterinin ellerine teslim ettiği Nemesis; bir kaç tekme ve tokatla etkisiz hale gelerek biz hayranlarını derinden üzmüştü. Grafik anlamda, oyundaki versiyonunu biraz daha sevimli hali olan “çaresiz” dostumuz Nemesis; Biohazard 3’te polis istasyonunun penceresinden içeri dalıp, tazı gibi peşimizde koşarak bizleri yusufçuk böceğiyle tanıştırmasının yüzü suyu hürmetine listeye girmeyi hak etti desek yeridir.

YAPIŞKANLAR (Slither)

Yapışkanlar ve yapışkanların meydana getirdiği ürkütücü mutantlar birer kombo halinde düşünüldüğünde seçkinin en beklenmedik sürprizi oldular. Grant Grant’ın bütün gün ortalıkta “et” diye sayıklayarak gezmesine vesile olan bu sülükten bozma yaratıklar, yumurtlama dönemi sona erdiğinde, alıkoydukları yuvayı korkunç bir mutasyonla tarumar ediyorlardı. Kimileri The Thing parodisi olarak kabul etse de, Slither, dönemin çiçeği burnunda yönetmeni James Gunn’ın karanlık, yapış yapış fakat ciddiyeti asla teslim etmeyen ilginç mizah anlayışının ilginç bir ürünüydü.

KING KONG (King Kong)

1933 yapımı orijinalinin aksine yeni King Kong, beyazperdede CGI ile yapılabileceklerin sınır noktasını kurcalayan meraklı bir uyarlamaydı. Performans yakalama tekniğinin süper starı kıvamına gelen Andy Serkis’in mimiklerinde vücuda gelen kıllı dostumuz, sevdiceğinin hayatını kurtarmak ile ona şiddet senfonisi izleterer erkliğini kanıtlamak arasında gidip gelen aşırı abartılı T-Rex dövüşüyle, bu mübalağalı karnavaldan galip ayrılmayı da başarmıştı.

GREY WIDOWERS (The Mist)

Beyazperdede başarılı Stephen King uyarlamalarına son yıllarda pek sık rastlamıyoruz. Hatta bu iddiayı bir adım daha ileri götürürsek eğer, başarılı King uyarlamaları uzmanı haline gelen Frank Darabont’un yönetmenliğini üstlendiği The Mist; perdede gördüğümüz son eli yüzü düzgün King uyarlamasıydı diyebiliriz. Kaldı ki, Darabont’un filminin, uyarlandığı kısa öyküye oranla daha hacimli olduğunu da gönül rahatlığıyla söyleyebiliriz. Filmin en etkili kısımlarından biriyse hiç kuşkusuz, mahsur kaldıkları alışveriş merkezinin hemen yan tarafındaki eczaneye sızan kahramanlarımızın, mutasyona uğramış örümcekler tarafından saldırıya uğramasıydı. Araknofobisi olan bünyeleri kaşıntıya tutacak denli ürkütücü olan bu yaratıklar’ın matematiksel tanımı için kabaca Shelob ile bir kaç çeşit vampirin çiftleşmiş hali demek uygun olur.

KRAKEN (Clash Of Titans)

Denizcilerin korkulu rüyası, ahtapottan bozma Kraken, 2000’li yıllarda ilk kez Karayip Korsanları’nda “devasa diş tüneli” şeklinde karşımıza çıkmıştı. Neyse ki yeni nesil Clash of Titans filmindeki hali görece daha sevimli sayılırdı. İskandinav mitolojisinin bu en cafcaflı toramanı; filmde, adını vermiş olduğu roller coasterın kendisi kadar heybetli görünüyordu hani! O döneme kadar çoğunlukla Age of Mythology’de haşır neşir olduğumuz Kraken’ın sinema perdesine doğru ağzını köküne kadar açması, Clash of Titans gibisinden, katlanılması zor, baş ağrınızı coşturacak türden bir harala gürelenin tek adam akıllı jesti olmuştu!

WILD FEDS (Feast)

Öyle sanıyorum ki milenyumun, beyazperdedeki canavar çeşitlemelerine katmış olduğu en önemli yenilik, onlara daha sık ve bir kaç santim daha uzun dişler kondurmasıydı. Bunun yanı sıra, John Gulager’in yaratığı bu umacıların bir diğer önemli özelliği de 90’lı ve 80’li yıllarda olduğu gibi organik canavar tasarımı anlayışından sonuna kadar nasiplenmiş olmalarıydı.

Nereden nasıl geldiklerini ve amaçlarının ne olduğunu tam olarak anlayamadığımız bu cüsseli hilkat garibeleri, son 10 yılın en absürt yapımının ekşi ekşi tüketilen mezeleri olmuşlardı. İnsanlar tarafından katledilen yavrusunu bir lokmada yuttuktan sonra, dişisiyle sevişen ve kaybettiği evladının yerine yenisinin tohumunu eken erkeğinin davranışlarına bkacak olursak; kainatta pek sık rastlanan bir tür olmadıklarını söyleyebiliriz.

Film, ilginç bir biçimde Feast’in dondurulmuş ürünlerinin ülkemizde yeni yeni keşfedilmeye başladığı bir dönemde vizyona girmiştir… Yoksa…

THE CREEPER (Jeepers Creepers)

Korkuluktan bozma dostumuz, ilk filmde slasher geleneğinin en son ciddi neferi olacağının sinyallerini vermiş ve özellikle otoyol sahnesiyle milenyum seçkisinin gediklisi olacağını müjdelemişti. Serinin ikinci filmiyle birlikte, izleyiciyle daha fazla haşır neşir olan, hatta bu konuda kendisini her dakika bir merhale daha geliştirmekten çekinmeyen dostumuzun; devam filmlerinde dile gelerek, Freddy gibi espriler patlatacağına falan inanmaya başlamıştık.

Ne yazık ki beklediğimiz çıkış gerçekleşmedi ve serinin ikinci filminin ardından devam halkalarının yolunu boş boş gözler olduk. Yine de çağın koşulları düşünüldüğünde en hızlı şekilde kült mertebesine parmak değdirmeyi başaran ve potansiyelinden hiç bir şey yitirmemiş bir star canavar duruyor karşımızda!

Öteki Sinema için yazan: Fatih Yürür