Boop-Oop-a-Doop, Betty Boop!
Semra Uygun (Öteki Sinema ve Sinematik Yeşilçam Yazarı, Reklamcı)
Kocaman simsiyah gözler, her teli itinayla kıvrılmış kısacık saçlar, bebek gibi bir yüz ve seksi bir vücut: Betty Boop efsanesinden bahsediyorum. Burlesque dansçısı gibi kırıtarak yürüyüşüyle, endamıyla, işveli sesiyle düşleri süsleyen, en kadınsı çizgi karakterlerden birinden, dişiliğin iki boyutlu sembolünden…
Kadınsılığın “basic doneleri” vardır. Bunları yaparsanız erkeklerin karşınızda kurt gibi ulumalarını, bacaklarınıza dolanmalarını, dibinizden ayrılmamalarını sağlarsınız. Bu donelerin bir kısmı kadınlık sırrıdır, burada söylenmez. Ama bir kısmı da vardır ki herkesçe bilinir. Jartiyer, büyük göğüsler, derin yırtmaç, dekolte gibi… İç gıcıklayıcı bir sese, cilveli tavırlara, kedi gibi bir karaktere sahipse o kadın; istenir, arzulanır. Hele bir de biraz aptalsa yeme de yanında yat! Arzu nesnesi olmanın sonu nereye varır bilinmez, ama erkekleri sepete atmanın en kısa yoludur bu objeler, doneler. Betty Boop’un dikkat çekiciliğinin sırrı da işte burada saklı.
Fıstığımız 9 Ağustos 1930 doğumlu. Max ve Dave Fleischer tarafından Paramount Pictures bünyesindeki Fleischer Stüdyoları’nda yaratıldı. Fakat “Talkartoon” isimli ilk çizgilerde bu kadar afet değilmiş. Dönemin meşhur şarkıcısı Helen Kane‘den esinlenerek yaratılan Betty Boop, ilk başta bir kaniş olarak çizilmiş. Kaniş bir Helen Kane, fetişe bak! Daha sonra; puppy kulakları halka küpelere, kafasındaki tüyler de kısa saça dönüşmüş. 1932’de gerçek bir kadın olmuş ve kendi serilerine başlamış.
Siyah beyaz ve hüzünlü Betty’cik, 1960’da renkli ve daha seksiydi. Çünkü o tarihlerde dünya daha seksiydi. Zaman aktıkça evrimleşti, seksiliğine seksilik kattı (Kabul edelim ki ilk başlarda pek alımlı değildi). Asla yaşlanmadı, çünkü tıpkı Marilyn Monroe gibi bir efsane oldu. Jessica Rabbit’ten daha çok sevildi, çünkü buz gibi bir domina değildi. Kelimenin tam anlamıyla bir “hottest”tı. (Yazarın notu: Favorim Jessica olmasına rağmen!) Yükselen bir grafikle günümüze kadar gelmeyi başardı. Ve nihayet Betty Boop günümüzde bir moda ikonuna dönüştü.
Benetton, MasterCard, Adidas, H&M, Coca-Cola, Harley-Davidson gibi markaların çantalarına, t-shirt’lerine basıldı. 2012’de o ok gibi kirpikleri sayesinde Lancome’un rimeline ilham kaynağı oldu. 1984’te Rolling Stones’un Voodoo Lounge turunda Van Halen onu kastederek, bir “Betty” şarkısı yaptı ve şarkıda ondan seksi bir idea, seksi bir persona olarak bahsedildi. 2013’te Baby Boop ve Betty Boop’s Fortune Teller application’ları yapıldı. Ülkemizde de, hoşluk olsun diye, Papia’nın kağıt havlusunun yüzü oldu ve çok sevildi. O hiçbir zaman Miami’de bir villaya kapanıp kilo almadı ya da bir otel odasında ölü bulunmadı. O hala dipdiri ve çok tatlı. Dört bir yanımız onunla dolu ve ondan hiç sıkılmıyoruz. Çünkü o bizim vintage ikonamız.
Ama Betty Boop her zaman, hayranlık uyandıran her kadın gibi biraz yalnız ve hüzünlüydü.
1934’te “Betty Boop’s Little Pal”da, Pudgy isminde küçük beyaz bir köpeği vardı, o kadarcık. Bir de 1984’le 1988 arasında Felix the Cat’le “Betty Boop and Felix” çifti olarak takıldılar. Başarısız bir ilişkiydi. Çok sürmedi. Betty sadece motosikletleri ve jartiyer lastiklerini sevdi. Ve ara sıra şarkı söylemeyi. Onu bu kadar paha biçilmez kılan şey de buydu zaten. Kırılgan ve dokunulmaz oluşu. Kadınların içselleştirdiği bir kadın oluşu. Çünkü Alice Cooper’ın da dediği gibi only woman bleed’di. Ah o gözümdeki ıslaklık mı nesi? Lafı bile olmaz! Mutluluktan ağlıyorum tatlım, hadi dans edelim!